بیماری پارکینسون

بررسی اجمالی

بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد. علائم به تدریج شروع می شود ، گاهی اوقات فقط با لرزش به سختی در یک دست شروع می شود. لرزش شایع است ، اما این اختلال معمولاً باعث سفتی یا کند شدن حرکت می شود.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون ، صورت شما ممکن است حالت کمی بیان یا بیان نداشته باشد. هنگام راه رفتن ممکن است دستان شما تاب نخورند. گفتار شما ممکن است نرم یا شل شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت شرایط شما با گذشت زمان بدتر می شود.

اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست ، اما داروها می توانند به طور قابل توجهی علائم شما را بهبود بخشند. گاهی اوقات ، پزشک شما ممکن است جراحی را برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم شما پیشنهاد دهد.

 

 

علائم پارکینسون

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون می تواند برای همه متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف بوده و مورد توجه قرار نگیرند. علائم اغلب از یک طرف بدن شما شروع می شوند و معمولاً از طرف دیگر حتی پس از شروع علائم در هر دو طرف نیز بدتر می مانند.

علائم و نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

لرزش

لرزش یا لرزیدن معمولاً از یک اندام ، اغلب دست یا انگشتان شما شروع می شود. ممکن است انگشت شست و انگشت خود را به عقب و جلو بمالید ، که به لرزش قرص معروف است. ممکن است هنگام استراحت دست شما لرزاند.

 

حرکت آهسته (برادیکینزی)

با گذشت زمان ، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کند و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. هنگام راه رفتن ممکن است قدم های شما کوتاه شود. شاید بیرون آمدن از صندلی دشوار باشد. هنگام راه رفتن ممکن است پاهایتان را بکشید.

 

عضلات سفت و سخت

سفتی عضله ممکن است در هر قسمت از بدن شما ایجاد شود. عضلات سفت می توانند دردناک باشند و دامنه حرکتی شما را محدود کنند.

 

اختلال در وضعیت بدن و تعادل

وضعیت شما ممکن است خم شود ، یا ممکن است در نتیجه بیماری پارکینسون مشکلات تعادل داشته باشید.

 

از دست دادن حرکات خودکار

ممکن است توانایی انجام حرکات ناخودآگاه ، از جمله چشمک زدن ، لبخند زدن یا تاب دادن دستان هنگام راه رفتن را داشته باشید.

 

گفتار تغییر می کند

شما ممکن است قبل از صحبت کردن ، به آرامی ، سریع صحبت کنید ، بد دهنی کنید یا درنگ کنید. گفتار شما ممکن است بیشتر یکنواخت باشد تا اینکه عطف های معمول داشته باشد.

 

تغییرات نوشتن

نوشتن ممکن است سخت شود و نوشتن شما کوچک به نظر برسد.

 

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت داشتن هر یک از علائم مرتبط با بیماری پارکینسون -نه تنها برای تشخیص وضعیت خود بلکه همچنین برای رد سایر علل علائم به پزشک خود مراجعه کنید.

 

 

علل پارکینسون

در بیماری پارکینسون ، سلولهای عصبی خاصی (سلولهای عصبی) در مغز به تدریج تجزیه یا از بین می روند. بسیاری از علائم به دلیل از دست دادن سلولهای عصبی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما ایجاد می کند به نام دوپامین. وقتی سطح دوپامین کاهش می یابد ، باعث فعالیت غیر طبیعی مغز می شود ، منجر به اختلال در حرکت و سایر علائم بیماری پارکینسون می شود.

علت بیماری پارکینسون ناشناخته است ، اما به نظر می رسد عوامل مختلفی در این امر نقش دارند ، از جمله:

 

ژن ها

محققان جهش های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما این موارد غیر معمول است به جز در موارد نادر با بسیاری از اعضای خانواده که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند.

با این حال ، به نظر می رسد تغییرات خاص ژنی خطر بیماری پارکینسون را افزایش می دهد اما با خطر نسبتاً کمی از بیماری پارکینسون برای هر یک از این مارکرهای ژنتیکی است.

 

محرک های محیطی

قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد ، اما خطر نسبتاً ناچیز است.

محققان همچنین متذکر شده اند که بسیاری از تغییرات در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می دهد ، هرچند دلیل وقوع این تغییرات مشخص نیست. این تغییرات شامل موارد زیر است:

 

وجود اجسام

توده های مواد خاص درون سلول های مغزی نشانگر میکروسکوپی بیماری پارکینسون است. این اجسام را اجسام لوئی می نامند و محققان معتقدند این اجسام لوئی سرنخ مهمی برای علت بیماری پارکینسون دارند.

آلفا سینوکلئین در بدن لوئی یافت می شود

اگرچه بسیاری از مواد در بدن لوی یافت می شود ، دانشمندان معتقدند که یکی از آنها پروتئین طبیعی و گسترده ای است که آلفا-سینوکلئین (a-synuclein) نامیده می شود. این در تمام اجسام لوی به صورت توده ای وجود دارد که سلولها نمی توانند تجزیه شوند. این در حال حاضر مورد توجه مهم محققان بیماری پارکینسون است.

 

 

عوامل خطرناک ابتلا به پارکینسون

عوامل خطر برای بیماری پارکینسون عبارتند از:

 

سن

بزرگسالان جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می کنند. به طور معمول در اواسط یا اواخر زندگی شروع می شود و با افزایش سن خطر افزایش می یابد. افراد معمولاً در حدود 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.

 

وراثت

داشتن نزدیکی نزدیک با بیماری پارکینسون احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال ، خطرات شما هنوز اندک است ، مگر اینکه در خانواده خود بستگان زیادی با بیماری پارکینسون داشته باشید.

 

جنسیت

مردان بیش از زنان به پارکینسون مبتلا می شوند.

 

قرار گرفتن در معرض سموم

قرار گرفتن مداوم در معرض علف کش ها و آفت کش ها ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.

 

 

عوارض پارکینسون

بیماری پارکینسون اغلب با این مشکلات اضافی همراه است ، که ممکن است قابل درمان باشد:

 

مشکلات تفکر

شما ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات فکری را تجربه کنید. این موارد معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. چنین مشکلات شناختی پاسخ چندانی به داروها نمی دهد.

 

افسردگی و تغییرات عاطفی

ممکن است افسردگی را تجربه کنید ، گاهی اوقات در مراحل اولیه است. دریافت درمان افسردگی می تواند از عهده چالش های دیگر بیماری پارکینسون برآید.

همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس ، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان ممکن است برای درمان این علائم داروهایی به شما بدهند.

 

 

مشکلات بلع با پیشرفت شرایط ممکن است در بلع دچار مشکل شوید

بزاق ممکن است به دلیل کند شدن بلع در دهان شما جمع شده و منجر به ریزش آب شود.

 

مشکلات جویدن و غذا خوردن

بیماری پارکینسون در مراحل آخر بر روی عضلات دهان شما تأثیر می گذارد و جویدن را دشوار می کند. این می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.
مشکلات خواب و اختلالات خواب. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب دارای مشکلات خواب هستند ، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب ، بیدار شدن زود هنگام یا خوابیدن در طول روز.

افراد همچنین ممکن است اختلال رفتار خواب سریع حرکت چشم را تجربه کنند ، که شامل عمل کردن رویاهایتان است. داروها ممکن است به مشکلات خواب شما کمک کنند.

 

مشکلات مثانه

بیماری پارکینسون ممکن است باعث مشکلات مثانه شود ، از جمله عدم توانایی کنترل ادرار یا مشکل ادرار.

 

یبوست

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به یبوست مبتلا می شوند که علت اصلی آن کاهش سرعت دستگاه گوارش است.

همچنین ممکن است تجربه کنید:

 

فشار خون تغییر می کند

هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) ممکن است احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشید.

 

اختلال عملکرد بو

ممکن است در حس بویایی خود دچار مشکل شوید. ممکن است در تشخیص بوهای خاص یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشید.

 

خستگی

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به خصوص در اواخر روز انرژی خود را از دست می دهند و خستگی را تجربه می کنند. علت آن همیشه مشخص نیست.

 

درد

برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ، درد را در مناطق خاصی از بدن خود و یا در سراسر بدن خود تجربه می کنند.

 

اختلال عملکرد جنسی

برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی می شوند.

 

 

جلوگیری از پارکینسون

از آنجا که علت پارکینسون ناشناخته است ، روشهای اثبات شده برای پیشگیری از بیماری نیز به عنوان یک معما باقی مانده است.

برخی تحقیقات نشان داده است که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

برخی تحقیقات دیگر نشان داده است افرادی که کافئین مصرف می کنند که در قهوه ، چای و کولا یافت می شود کمتر از کسانی که آن را نمی نوشند به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. چای سبز همچنین به کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مربوط می شود. با این حال ، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین در واقع از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند یا از راه دیگری با آن ارتباط دارد. در حال حاضر شواهد کافی برای نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد.

 

 

تشخیص پارکینسون

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشک شما که تحت شرایط سیستم عصبی آموزش دیده است (متخصص مغز و اعصاب) بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی ، بررسی علائم و نشانه های شما و معاینه عصبی و جسمی تشخیص می دهد.

پزشک شما ممکن است اسکن توموگرافی کامپیوتری (SPECT) با انتشار تک فوتون خاص به نام اسکن ترانسپورتر دوپامین (DaTscan) را پیشنهاد کند. اگرچه این می تواند به سوظن ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند ، اما این علائم و معاینه عصبی است که در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می کند. بیشتر افراد به DaTscan نیازی ندارند.

پزشک شما ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی مانند آزمایش خون را برای رد سایر شرایطی که ممکن است باعث علائم شما شوند ، تجویز کند.

آزمایشات تصویربرداری مانند MRI ، سونوگرافی مغز و اسکن PET نیز ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود. آزمایش های تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

علاوه بر معاینه ، پزشک ممکن است به شما کاربیدوپا لوودوپا (Rytary ، Sinemet) ، داروی بیماری پارکینسون ، بدهد. برای نشان دادن سود باید دوز کافی به شما داده شود ، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اطمینان نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص بیماری پارکینسون را تأیید می کند.

گاهی اوقات تشخیص بیماری پارکینسون زمان می برد. پزشکان ممکن است قرار ملاقات های پیگیری منظم با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه اختلالات حرکتی را برای ارزیابی وضعیت و علائم شما به مرور و تشخیص بیماری پارکینسون انجام دهند.

 

 

درمان بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست ، اما داروها می توانند به کنترل علائم شما کمک کنند ، اغلب به طرز چشمگیری. در برخی موارد پیشرفته تر ، ممکن است جراحی توصیه شود.

پزشک شما همچنین ممکن است تغییر سبک زندگی ، به ویژه ورزش هوازی مداوم را توصیه کند. در بعضی موارد ، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز مهم است. یک آسیب شناس گفتاری زبان ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری شما کمک کند.

 

 

داروها

داروها به شما کمک می کنند مشکلات مربوط به راه رفتن ، حرکت و لرزش را کنترل کنید. این داروها باعث افزایش یا جایگزینی دوپامین می شوند.

در افراد مبتلا به پارکینسون غلظت دوپامین مغزی کم است. با این حال ، دوپامین نمی تواند مستقیماً داده شود ، زیرا نمی تواند وارد مغز شما شود.

ممکن است پس از شروع درمان بیماری پارکینسون ، بهبود چشمگیری در علائم خود داشته باشید. با گذشت زمان ، مزایای داروها به طور مکرر کاهش می یابد یا سازگارتر می شود. شما هنوز هم می توانید علائم خود را به خوبی کنترل کنید.

داروهایی که پزشک ممکن است تجویز کند شامل موارد زیر است:

 

کاربیدوپا لوودوپا

لوودوپا موثرترین داروی بیماری پارکینسون ، یک ماده شیمیایی طبیعی است که به مغز شما منتقل می شود و به دوپامین تبدیل می شود.

لوودوپا با کاربیدوپا (Lodosyn) ترکیب می شود ، که از لوودوپا در تبدیل زودهنگام به دوپامین خارج از مغز شما محافظت می کند. این از عوارض جانبی مانند حالت تهوع جلوگیری یا کاهش می دهد.

عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا سبکی سر (افت فشار خون ارتاستاتیک) باشد.

پس از سالها ، با پیشرفت بیماری شما ، ممکن است سود ناشی از لوودوپا با تمایل به واکس شدن و تحلیل رفتن (“فرسودگی”) ثبات کمتری پیدا کند.

همچنین ، پس از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا ، ممکن است حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را تجربه کنید. پزشک ممکن است دوز شما را کاهش دهد یا زمان دوزهای شما را تنظیم کند تا این اثرات را کنترل کند.

 

 

کاربیدوپا لوودوپا استنشاقی

اینبریا یک داروی جدید با نام تجاری جدید است که کاربیدوپا-لوودوپا را به صورت استنشاق تحویل می دهد. ممکن است در مدیریت علائمی که با قطع ناگهانی داروهای خوراکی در طول روز ایجاد می شوند ، مفید باشد.

 

 

تزریق کاربیدوپا-لوودوپا

Duopa یک دارو با نام تجاری است که از کاربیدوپا و لوودوپا تشکیل شده است. با این حال ، از طریق یک لوله تغذیه ای تجویز می شود که دارو را به شکل ژل مستقیم به روده کوچک منتقل می کند.

Duopa برای بیماران مبتلا به پارکینسون پیشرفته است که هنوز به کاربیدوپا-لوودوپا پاسخ می دهند ، اما نوسانات زیادی در پاسخ خود دارند. از آنجا که Duopa به طور مداوم تزریق می شود ، سطح خون این دو دارو ثابت می ماند.

قرار دادن لوله به یک روش جراحی کوچک نیاز دارد. خطرات مرتبط با وجود لوله شامل ریزش لوله یا عفونت در محل تزریق است.

 

 

آگونیست های دوپامین

برخلاف لوودوپا ، آگونیست های دوپامین به دوپامین تغییر نمی کنند. در عوض ، آنها اثرات دوپامین را در مغز شما تقلید می کنند.

آنها در درمان علائم شما به اندازه لوودوپا موثر نیستند. با این حال ، ماندگاری آنها بیشتر است و ممکن است با لوودوپا استفاده شود تا اثر گاه و بی گاه لوودوپا را صاف کند.

آگونیست های دوپامین شامل پرامیپکسول (میراپکس) ، روپینیرول (رکیپ) و روتیگوتین (نوپرو ، به عنوان وصله داده می شود) است. آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع استفاده می شود.

برخی از عوارض جانبی آگونیست های دوپامین مانند عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است. اما آنها همچنین می توانند شامل توهم ، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند ابرجنسیت ، قمار و غذا خوردن باشند. اگر این داروها را مصرف می کنید و رفتاری غیرمعمول برای خود دارید ، با پزشک خود صحبت کنید.

 

بازدارنده های MAO B

این داروها شامل سلژیلین (Zelapar) ، راساگیلین (Azilect) و سافینامید (Xadago) هستند. آنها با مهار آنزیم مغز مونوآمین اکسیداز B (MAO B) از تجزیه دوپامین مغز جلوگیری می کنند. این آنزیم دوپامین مغز را متابولیزه می کند. سلژین که با لوودوپا تجویز می شود ممکن است به جلوگیری از فرسودگی کمک کند.

عوارض جانبی مهارکننده های MAO B ممکن است شامل سردرد ، حالت تهوع یا بی خوابی باشد. این داروها وقتی به کاربیدوپا-لوودوپا اضافه شوند ، خطر توهم را افزایش می دهند.

این داروها به دلیل واکنشهای بالقوه جدی اما نادر غالباً در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا داروهای خاص استفاده نمی شوند. قبل از مصرف هرگونه داروی اضافی با مهار کننده MAO B با پزشک خود مشورت کنید.

 

 

بازدارنده های Catechol O-methyltransferase (COMT)

انتاکاپون (Comtan) و اوپیکاپون (Ongentys) داروهای اصلی این گروه هستند. این دارو با مسدود کردن آنزیمی که باعث تجزیه دوپامین می شود ، اثر لوودوپا را به آرامی طولانی می کند.

عوارض جانبی ، از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) ، عمدتا از اثر لوودوپا افزایش می یابد. سایر عوارض جانبی شامل اسهال ، حالت تهوع یا استفراغ است.

تولکاپون (Tasmar) یکی دیگر از مهارکننده های COMT است که به دلیل خطر آسیب جدی کبد و نارسایی کبد به ندرت تجویز می شود.

 

 

آنتی کولینرژیک ها

این داروها سالها برای کمک به کنترل لرزش مرتبط با بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گرفتند. چندین داروی آنتی کولینرژیک در دسترس است ، از جمله بنزتروپین (کوژنتین) یا تری هکسی فنیدیل.

با این حال ، مزایای متوسط آنها اغلب با عوارض جانبی مانند اختلال در حافظه ، گیجی ، توهم ، یبوست ، خشکی دهان و اختلال در ادرار جبران می شود.

 

 

آمانتادین

پزشکان ممکن است برای تسکین کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و در مراحل اولیه ، آمانتادین را تجویز کنند. همچنین ممکن است برای کنترل حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا – لوودوپا با کاربیدوپا – لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون تجویز شود.

عوارض جانبی ممکن است شامل لکه های بنفش پوست ، تورم مچ پا یا توهم باشد.

 

 

روشهای جراحی برای درمان پارکینسون

 

تحریک عمیق مغز. در تحریک عمیق مغز (DBS) ، جراحان الکترودها را در قسمت خاصی از مغز شما کاشت می کنند. این الکترودها به مولدی که در قفسه سینه نزدیک استخوان یقه شما کاشته شده وصل می شود که نبض های الکتریکی را به مغز شما می فرستد و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد.

پزشک شما ممکن است تنظیمات شما را در صورت لزوم برای درمان بیماری شما تنظیم کند. جراحی خطراتی را شامل می شود ، از جمله عفونت ، سکته مغزی یا خونریزی مغزی. برخی از افراد در سیستم DBS با مشکل روبرو می شوند یا به دلیل تحریک دچار عوارضی می شوند و ممکن است لازم باشد پزشک برخی از قسمت های سیستم را تنظیم یا جایگزین کند.

تحریک عمیق مغزی اغلب به افرادی که بیماری پارکینسون پیشرفته دارند و دارای پاسخ های دارویی ناپایدار (لوودوپا) هستند ، ارائه می شود. DBS می تواند نوسانات دارو را تثبیت کند ، حرکات غیر ارادی را کاهش یا متوقف کند (دیسکینزی) ، لرزش را کاهش می دهد ، سفتی را کاهش می دهد و سرعت حرکت را بهبود می بخشد.

DBS در کنترل پاسخ های نامنظم و نوسانی به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی موثر است که با تنظیم دارو بهبود نمی یابد.

با این حال ، DBS برای مشکلاتی که جدا از لرزش به لوودوپا درمانی پاسخ نمی دهند ، مفید نیست. لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر لرزش زیاد به لوودوپا پاسخ ندهد.

اگرچه DBS می تواند مزایای مداوم علائم پارکینسون را فراهم کند ، اما مانع پیشرفت بیماری پارکینسون نمی شود.

از آنجا که گزارشات نادر و ناگهانی مبنی بر تأثیر DBS درمانی بر حرکات مورد نیاز شنا گزارش شده است ، سازمان غذا و دارو توصیه می کند قبل از شنا با پزشک خود مشورت کرده و اقدامات احتیاطی در مورد ایمنی آب را انجام دهید.

 

 

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی پارکینسون

اگر تشخیص بیماری پارکینسون را دریافت کرده اید ، باید با دکتر خود همکاری نزدیک کنید تا یک برنامه درمانی پیدا کنید که بیشترین تسکین را از علائم با کمترین عوارض داشته باشد. برخی از تغییر در سبک زندگی همچنین ممکن است به زندگی آسانتر با بیماری پارکینسون کمک کند.

 

تغذیه سالم برای جلوگیری از پارکینسون

در حالی که اثبات نشده است که هیچ ماده غذایی یا ترکیبی از غذا به بیماری پارکینسون کمک می کند ، برخی از غذاها ممکن است به کاهش برخی از علائم کمک کنند. به عنوان مثال ، خوردن غذاهای سرشار از فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می تواند به جلوگیری از یبوست رایج در بیماری پارکینسون کمک کند.

یک رژیم متعادل همچنین مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد.

 

 

ورزش برای درمان پارکینسون

ورزش ممکن است قدرت ، انعطاف پذیری و تعادل عضلات شما را افزایش دهد. ورزش همچنین می تواند بهزیستی شما را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد.

پزشک شما ممکن است برای یادگیری یک برنامه ورزشی مناسب برای شما پیشنهاد کند که با یک متخصص فیزیوتراپی کار کنید. همچنین ممکن است ورزش هایی مانند پیاده روی ، شنا ، باغبانی ، رقص ، ایروبیک در آب یا کشش را امتحان کنید.

بیماری پارکینسون می تواند حس تعادل شما را بر هم بزند و راه رفتن با راه رفتن طبیعی را دشوار می کند. ورزش ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد. این پیشنهادات همچنین ممکن است کمک کند:

• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• هدف این باشید که هنگام راه رفتن پاشنه پا ابتدا به زمین برخورد کند.
• اگر متوجه شدید خودتان را به هم می زنید ، حالت را متوقف کنید و وضعیت خود را بررسی کنید. بهتر است صاف بایستید.
• هنگام راه رفتن ، نه مستقیم به پایین ، به جلو نگاه کنید.

 

 

جلوگیری از سقوط

در مراحل بعدی بیماری ، ممکن است راحتتر سقوط کنید. در واقع ، ممکن است فقط با یک فشار یا ضربه کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر می تواند کمک کند:

• به جای چرخش بدن روی پاها ، یک دور برگردانید.
• وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و لاغر نشوید.
• هنگام راه رفتن از حمل وسایل خودداری کنید.
• از راه رفتن به عقب خودداری کنید.

 

 

فعالیتهای روزمره زندگی

فعالیت های روزمره زندگی مانند لباس پوشیدن ، غذا خوردن ، استحمام و نوشتن  برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دشوار است. یک کاردرمانگر می تواند تکنیک هایی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.

 

 

داروهای جایگزین

درمان های حمایتی می توانند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری پارکینسون مانند درد ، خستگی و افسردگی کمک کنند. وقتی این روش ها در ترکیب با روش های درمانی شما انجام می شوند ، ممکن است کیفیت زندگی شما را بهبود ببخشند:

 

ماساژ دادن برای درمان بیماری پارکینسون

ماساژ درمانی می تواند تنش عضلانی را کاهش داده و باعث آرامش شود. این درمان اما به ندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار می گیرد.

ورزش تایچی

تای چی که یک فرم قدیمی ورزش چینی است ، حرکات کند و روان را انجام می دهد که ممکن است انعطاف پذیری ، تعادل و قدرت عضلانی را بهبود بخشد. تای چی همچنین ممکن است به جلوگیری از سقوط کمک کند. انواع مختلف تای چی برای افراد در هر سن و شرایط جسمی متناسب است.

یک مطالعه نشان داد که تای چی ممکن است تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط ​​را بیش از تمرینات کششی و مقاومتی بهبود بخشد.

 

تاثیرات یوگا در پارکینسون

در یوگا ، حرکات کششی و حالت های ملایم ممکن است انعطاف پذیری و تعادل شما را افزایش دهد. ممکن است بیشتر حالت ها را متناسب با توانایی های جسمی خود اصلاح کنید.

 

تکنیک اسکندر

این روش  که بر وضعیت عضلات ، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از عضلات متمرکز است – ممکن است تنش و درد عضلات را کاهش دهد.

 

مراقبه

در مراقبه ، بی سر و صدا ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می کنید. مدیتیشن ممکن است استرس و درد را کاهش دهد و احساس خوب شما را بهبود بخشد.

 

حیوان خانگی درمانی

داشتن یک سگ یا گربه ممکن است انعطاف پذیری و حرکت شما را افزایش داده و سلامت عاطفی شما را بهبود بخشد.

 

مقاله تالاسمی

منبع مقاله